[PIAS] NITES 2011 - Crystal Fighters triomferen

Tour & Taxis, Brussel, 30 maart 2011

Het was met lichte tegenzin dat we het zonnige terrasje op vrijdagavond verlieten om richting Tour & Taxis te trekken, waar de tweede editie van [PIAS] Nites plaatsvond. Platenfirma [PIAS] heeft het concept van deze avond niet gewijzigd ten opzichte van vorig jaar: een bonte verzameling rock in het begin van de avond, langzaam overglijdend naar meer beats om met DJ-sets te eindigen. De affiche oogt met onder andere The Van Jets, Crystal Fighters, Cassius en Buraka Som Sistema veelbelovend, maar waarom er om 19u15 moest gestart worden, was ons een raadsel.

Wanneer we, na belachelijk veel dranghekkens te trotseren, voorbij zowat vijftig festivaltoilets passeerden en een pintje, dat zowaar in gepersonaliseerd Pias-bekertje geserveerd werd, bestelden, iets na 21.00 uur de immense hal betraden, overviel ons de leegte. We telden net iets minder dan duizend mensen, in een hal waar er minstens zesduizend binnen kunnen.

Ocharme [PIAS], die in heuse Werchteriaanse stijl kosten noch moeite gespaard hadden om de bezoeker te imponeren. Eettentjes, een heuse merchandising-stand, gigantische schermen naast het podium, indrukwekkende geluids- en lichtinstallatie... Gelukkig voor hen was er nog het afscheidconcert van Faithless op zaterdag, dat wel een vol huis beloofde te worden.

Ocharme ook de oude rakkers van The Jim Jones Revue, die toen hun set al hadden afgewerkt, en vooral ocharme The Van Jets, die om 19u15 hadden geopend. Matt And Kim, de derde in de rij, lieten het niet echt aan hun hart komen en stonden kinderlijk vrolijk te wezen op het grote podium, Kim met een smile tot ver achter haar oren kloppend op de drum, Matt springend en dansend achter zijn keyboards.

Ballonnen werden afgevuurd in het publiek; Brooklyns vrolijkste muziekduo deed er duidelijk alles aan om de mensen die er wel waren een amusante avond te bezorgen. En dat lukte aardig - het publiek danste en zong lustig mee met Lessons Learned en Yea Yeah - zij het niet door de kwaliteit van de muziek, maar des te meer door hun aanstekelijk enthousiasme.

Enkele weken geleden schreven we al over hun tweede album dat Matt en Kim "net iets te graag onze beste vriend willen zijn in plaats van een interessant muzikaal duo." Ook live klonk wat ze ons voorschotelen weinig interessant, maar als publieksentertainer en dus opwarmer, konden we ons toch geen betere band inbeelden. En dus waren ze nu toch een beetje onze vriend.

Slechts één zaal en verschillende acts op het programma, dat betekende pauzes tussen de optredens en dus tijd voor een drankje, hapje, shoppen aan de merchandisingstand. Wie een vip-kaart had kon zelfs een potje biljarten tussen de gigs. En dus verdween al het goede werk van Matt & Kim om het publiek op te zwepen eigenlijk ook.

Gelukkig heet de volgende band Crystal Fighters. Met hun tapijten op het podium, het houten klokkenspel genaamd Txallaparta en gekleed als hippies die in de verkleedkasten van 'Pirates Of The Caribbean' hebben zitten snuisteren, deden ze op het eerste gezicht nog wat vreemd aan. Maar onze monden vielen open van verbazing en verwondering toen ze de eerste noten loslieten.

De Baskisch/Engelse band combineert moeiteloos traditionele, Baskische folk met extatische, elektronische dansmuziek. Een geval apart dus, waarvoor we maar weinig vergelijkingsmateriaal vinden en wat we dus moeten bestempelen als vernieuwend. We hoorden dubstep in Solar System, I Love London en Xtatix Truth, een dromerige maar opzwepende sound in Follow en veel "yeah yeahs" tijdens At Home. Tijdens het prachtige exotische Champion Sound en het broeierige In The Summer waanden we ons met een cocktail op een heet strand. Toen we de ogen openden, zagen we een losgeslagen drummer, een Spaanse hippie die laptop, akoestische gitaar en houten blokken afwisselde, een ontblote torso die de elektrische gitaar bediende, een mythische, haast onbewogen zangeres met heerlijke stem en een frontman die nu eens gitaar speelde, dan weer zong, krijste, sprong en opjutte.

Met veel gevoel en overgave brachten ze hun unieke songs naar het publiek, dat het heerlijk voind. Het besef dat we getuige waren van een wonderlijk optreden, groeide met de minuut. Wanneer we onszelf betrapten op het spontaan en luid meeklappen tijdens afsluiter Follow, wisten we het: al was 2011 nog niet zo lang onderweg, dit was zonder twijfel het beste optreden dat we dit jaar zagen!

Deze groep is klaar voor grote festivals en we voelden ons dan ook vereerd dat we op hun eerste échte Belgische passage (Crystal Fighters gaven zonder drummer al een exclusieve showcase in het Brusselse Café Central) aanwezig waren.

Alles wat daarna kwam, kon bekoren, maar nooit meer tippen aan wat Crystal Fighters ons had gegeven. Buraka Som Sistema zweepte wel de feestvierders op met een dj-set vol kuduro, hiphop, funk en dancehall, bijgestaan door zanger Kalaf Ângelo en een hevig kontschuddende zangeres, en Cassius verwende het publiek door maar liefst vier keer de hit I Love You So (of I<3 U SO) in hun voor het overige erg harde DJ-set te verwerken.

Maar wij wilden eigenlijk zo snel mogelijk terug naar de dromerige, extatische, zonnige en opzwepende sound van Crystal Fighters. En dus stapten we langs de festivaltoiletten en dranghekkens richting auto, waar we meteen 'Star of Love', het debuutalbum van Crystal Fighters, in de cd-speler duwden.